To mówię, a Jowiszu bądź świadkiem przysięgi: 75
Jeśli mię przeciwnika zwali pocisk tęgi,
Zbroię weźmie, lecz ciało odeśle do Troi;[1]
By mi Troianki lube i Troianie moi,
Ostatnia cześć oddali w ogniu i pogrzebie.
Jeśli ia go zwyciężę, za twą łaską Febie,
Zbroię wezmę, i Troian tym łupem ucieszę,
Który przy Apollina kościele zawieszę:
Ciało do naw odeślę, by Greckie narody
Sprawiły rycerzowi pogrzebne obchody,
I pamiątkę na brzegu Hellespontu wzniosły.
Niegdyś morze licznemi przerzynaiąc wiosły,
Kto tam przyydzie, tak powie: tu grób woiownika.
Który, kiedy się mężnie z Hektorem potyka,
Upadł smutnie na ziemię od iego pocisku:
Tak powie, a ia chwałę niezgasłą mam w zysku.„[2]
Rzekł, a na to iak wryci wszyscy Grecy stali,
Wstydzili się odmówić, a przyiąć się bali.
Co postrzegłszy Menelay, bardzo się zasmuca,
Wstaie, i tę im hańbę na oczy wyrzuca:
„O kobiety, nie męże! o chlubni iunacy!
Co za hańba dla Greków, ieżeliście tacy,
Że żaden z was iśdź nie chce na Pryama syna!
Kiedy boiaźń haniebna serca wasze ścina,
Obyście, tak niepomni o was i narodzie,
Rozsypali się w ziemi, rozpłynęli w wodzie![3]
- ↑ Warunki poiedynku wcale różne od tych, które w walce Parysa z Menelaiem ułożone były: ale
- ↑ Mieysce to przetłumaczył Cycoro:
Hic situs est vitæ jam pridem lumina linquens,
Qui quondam Hectoreo perculsus concidit ense:
Fabitur hæc aliquis, mea semper gloria vivet.Frag: Cic: de Gloria.
W późnych czasach, na brzegach Hellespontu, pokazywano groby bohatyrów, którzy w czasie oblężenia Troi polegli. - ↑ Wiersz naſtępuiący Propercyusza, ieſt słowném przełożeniem wiersza Homera.
Quæ tibi terra velim, quæ tibi fiet aqua.
Starożytny sposób wyrażenia, do zmysłów mówiący: co się na części rozdziela, to ginie.
