nich przyjętym, w komentarzach do tej listy wprowadza jeszcze cztery inne (Elissa, Kolofońska, Tessalska, Tesprotis), z których trzy ostatnie są już znane Klemensowi Aleksandryjskiemu.
Suidas zamyka świadectwa pisarzy chrześcijańskich.
Cóż przeto nowego wprowadzają źródła chrześcijańskie? Oto zwiększenie jeszcze ilości Sybilli i większe zamięszanie w ich wyliczaniu, co należy przyjąć za naturalne następstwo rozwijania się dalszego lengendy o Sybillach, nie opartej na żadnym fakcie historycznym, nie sięgającym żadnej dziejowej rzeczywistości.
Dla przykładu, zatrzymujemy się na takiej nowowprowadzonej przez nich Sybilli.
Według Laktancjusza na czwartem miejscu stoi Sybilla Cymmeryjska. Autor Przedmowy i Suidas na tem miejscu, z małemi tylko co do szczegółów zmianami, ją utrzymują. A ponieważ istniała ona w Cymmerji italskiej, naprzód zjawia się pytanie, gdzie w Italji znajdowała się owa Cymmerya? Prawdopodobnie tam, gdzie mieszkali Cymmeryjczycy. Z nazwą tego ludu, znajomi nas pierwszy Homer. Oto co on o tym ludzie podaje (korzystam z przekładu Bronikowskiego), wkładając opowiadanie w usta Odysseusza:
...Wszystko co potrzeba poopatrzawszy w okręcie,
Siędziem bezczynni a tamten wiater i sternik kierują.
Tak przez całą dnia dobę wionie żaglami głąb krając,
Zaczem słońce zapada, ściemnią się świata wsze drogi,
I łódź kresów dotarła Okeanosa przepaści.
Tutaj naród i miasto Cymmeryjczyków znachodzisz,
Wszystko we mgłę i chmury pozawijane, bo nigdy
Do tych ludzi promieńmi słońce nie wziera świecące,
Ani kiedy wychodzi na ogwieźdżone niebiosa,
Ani gdy znów pod ziemię zwraca się z wyżyn błękitu.
Lecz noc zgubna zawisła nad śmiertelnymi biednymi.
Z Homerem przedtem, gdzieś na krańcach »Okeanosa« szukać Cymmeryjczyków należy, to jest na północy i zachodzie od brzegów Azyi Mniejszej. Jakoż Herodot mieści Cymmeryjczyków i Cymmeryę
