Na początku wieku XVII wyszło dzieło następujące: Adversaria Sacra. Opus varium... Accessit Psalterii Salamonis ex graeco M. S. codice pervetusto latina versio. Lugduni. 1626. Wydawcą tego dzieła był Ludwik de Cerda. Głównym nabytkiem dla piśmiennictwa apokryficznego był w tym dziele po raz pierwszy wydany Psałterz Salomona, którego tekst grecki, jak mówi wydawca, był wynaleziony przez Andrzeja Schotta w Bibljotece Augsburskiej, przez niego zaś tylko wydany, objaśnieniami i przekładem łacińskim opatrzony. Manuskrypt augsburski z czasem zaginął.
Gdy wzmiankowany tylokrotnie A. Hilgenfeld przystępował do wydania dzieła swego pod tytułem Messias Judaeorum, już rękopisu, służącego za podstawę do wydania pierwszego Psalmów Salomona (inaczej Psałterza), nie mógł odszukać. Ale przypadek dozwolił mu wynaleźć inny jeszcze rękopis Psalmów w Bibljotece wiedeńskiej. Uzupełniając pierwsze wydanie rękopisem wiedeńskim, przygotował Hilgenfeld nowe wydanie Psalmów i pomieścił je w przytoczonym powyżej i tylekroć przytaczanym dziele: Messias Judaeorum[1].
W przedmowie (Prolegomena) nowy wydawca wylicza mnogie wzmianki o owych Psalmach, spotykane u pierwszych pisarzów chrześcijańskich, dokładnie świadczące, że owe Psalmy były znane i używane w pierwszych wiekach Chrystjanizmu. Nawet skrzętny
- ↑ Drugie wydanie Psalmów pomieścił Fabricius w znanym dziele: Codex Pseudepigraphus Vet. Test. 1713 i 1722. Trzecie: Fritsche w Libri veteris testamenti pseudepigraphi selecti. 1871. Z natury rzeczy wypływało, że wszyscy krytycy i historycy którzy opracowywali pomniki piśmienne pierwotnego Chrystjanizmu wypowiadali swe zdania i o Psalmach Salomona bądź w osobnych rozprawach, bądź w toku głównych swych prac. Z osobnych rozpraw wyróżnić należy — A. Carriera: De psalterio Salomonis. 1870.
