Strona:Ignacy Radliński - Apokryfy judaistyczno-chrześcijańskie.djvu/189

i rzekł do Seta: ...przyjdź do mnie i zobacz, co o nim postanowił Pan Bóg; tworem jest jego i zlitował się nad nim. I wszyscy aniołowie, przygrywając na trąbach, mówili: błogosławionyś Panie, ponieważ się zlitował nad tworem swoim. Wtedy zobaczył Set rękę Bogą, wyciągniętą i trzymającą Adama, i oddał go Bóg Michahelowi, mówiąc: niech pozostanie w twej opiece aż do dnia przebaczenia... i rzekł do Michahela i Urihela: przynieście mi trzy płótna cienkie i rozłóżcie nad Adamem, a trzy inne nad Ablem, synem jego, i pogrzebajcie Adama i syna jego... i pochowali Adama i Abla Michahel i Urihel aniołowie w części raju, co widzieli Set i matka jego, a oprócz nich zaś — nikt, i rzekli Michahel i Urihel: jakoście widzieli, grzebcie tak zmarłych waszych«.
 Ponieważ Adam był pierwszym człowiekiem, który zmarł na ziemi, jego pogrzeb był lekcją daną przez aniołów, jak grzebać zmarłych należy. Wkrótce mieli możność korzystania z nauki otrzymanej: »Po upływie dni sześciu od śmierci Adama, Ewa, czując śmierć swoją, zebrała wszystkich synów swoich i córki... i rzekła... Michahel archanioł powiedział nam: z przyczyny przestępstwa waszego nad potomstwem waszem odbędzie się sąd boży przez wodę i przez ogień... przeto słuchajcie mię, synowie moi, zróbcie tablice kamienne i gliniane i napiszcie na nich cały żywot mój i żywot ojca waszego, jak to od nas słyszeliście i sami widzieliście; jeśli przez wodę będzie sądzonym rodzaj ludzki, tablice gliniane się rozpuszczą, kamienne pozostaną; jeśli przez ogień, kamienne zniszczeją, gliniane się wypalą na cegłę... i dzięki składając Bogu i chwaląc go wyzionęła ducha. Zatem z wielkim płaczem pogrzebali ją wszyscy synowie jej. Gdy się wielce smucili, dnia czwartego pokazał się im Michahel archanioł i rzekł do Seta: człowieku boży, nie opłakuj dłużej nad dni sześć zmarłych swoich, ponieważ dzień siódmy to znak zmartwychwstania przyszłych pokoleń i dnia siódmego odpoczął był Pan po wszystkich czynnościach swoich. Wtedy Set uczynił był tablice« (37—59). Na tem się kończy ta księga.
 Jakkolwiek dostarczone w tym utworze szczegóły są zbyt nieliczne na lat tysiące objętych jego ramami, a za szczupłe co do