Drugą większą całość stanowią trzy parabole (XXXVII—LXX). Pierwsza zawiera rozdziałów siedem (XXXVIII—XLIV); druga — jedenaście (XLV—LV); trzecia nakoniec — piętnaście (LVI—LXX). Odpowiednie napisy na początku rozdziałów wskazują przejście od jednej do drugiej paraboli.
Nad rozdziałem LXXI czytamy napis: Księga ruchu świateł niebieskich. Oznacza to początek nowej całości, już trzeciej. Stanowi ją jedenaście rozdziałów (LXXI—LXXXI). Potem następują widzenia alegoryczne, stanowiące właściwą Apokalipsę. Obejmuje ona rozdziałów jedenaście (LXXXII—XCII). Będzie to całość czwarta. Nakoniec piątą tworzą końcowe rozdziały (XCII—CV), już treści przeważnie dydaktycznej. Jest ich trzynaście.
Z kolei każda ta większa całość podległa uzupełnieniom rozmaitym, bądź to przez dodanie uwag, napisów, objaśnień, powtórzeń tego samego tekstu w nieco odmiennej formie, bądź też przez łączenie z nią odrębnych epizodów i opowiadań, mających charakter osobnych całości mniejszych, naprzykład: opowiadania Noego lub o Noem.
Naturalnie, ze wobec tak różnorodnej a skomplikowanej treści Księgi Enocha w teraźniejszej jej postaci, mowy być nie może o jednym jej autorze. Być ich mogło, co najmniej, tylu, ile ta księga zawiera głównych swych części. Przytem obok autorów, których wskutek tego nazywać możemy głównymi, mogli być i pomniejsi, podrzędni, autorowie oderwanych epizodów, włączonych następnie do części głównych. Nadto — znać w tej Księdze ręce komentatorów i redaktorów różnych, jak redaktorów każdej większej całości i całej księgi.
Liczba autorów i rozmaitość, pod względem chronologicznym, treści ksiąg, składających teraźniejszą Księgę Enocha, skłania do
pie Genezis, na którym właśnie, jak sam zeznaje, oparł swoją mistery’ę, imion tych nie znajdujemy przecież. A tylko ten wstęp i Księga Enocha przedstawiają jedyne źródła do tego o aniołach podania. To pytanie, jak obecnie, pozostaje nierozwiązanem.
