Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/60

 — Leż, staruszku, leż, ale ja już muszę wstać. Ładnieby tu wyglądało, muszę sprzątnąć.
 — Dla kogo znowu? — mruknął mistrz.
 — A gdyby kto przyszedł? Wiesz dobrze, że się teraz ciągle ktoś kręci, głównie w niedzielę.
 — Już ja z wami poraz drugi na bal nie pójdę! — sapnął mistrz.
 — Naturalnie, że nie pójdziesz, staruszku, to było poraz ostatni. A kto tu zaczął pić piwo, kiedym chciała iść do domu?
 — Bodajże cię, kobieto! Byłbym was przywiózł w ładnych humorach po tem przebieraniu się Wejwary! Ładnąby miał niedzielę.
 — Cicho, cicho, staruszku, i lulaj. Trzeba rozdzielić śniadanie, Pepcia już dawno na nogach.
 Mistrz Kondelik nie odpowiedział, obrócił się, zarył głową w pierzynę i starał się usnąć powtórnie. Niestety! już mu się to nie powiodło. Męczył się pół godziny, potem zaklął strasznie, powstał i czynił przygotowania do golenia.
 Damy zjadły śniadanie, przewietrzyły jadalnię i napaliły w piecach.
 Około dziewiątej, gdy pan Kondelik nie zdążył się jeszcze ogolić, w kuchni odezwał się dzwonek.
 — Proszę, pan Wejwara się kłania... — i posłaniec wtykał Kasi liścik.
 — Panienko, list! — anonsowała Kasia.
 Pepcia zarumieniła się, jak mak.
 Liścik?
 Co to znaczy?
 — Poczekajcie, poczekajcie!