Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/56

 Tu siedział model, godny dłuta rzeźbiarza, pragnącego wykuć „Cichą rozpacz”, „Rezygnacyę,” lub „Beznadziejność.” Wejwara w czamarze, w kamizelce, w białym krawacie, w błyszczących lakierkach, ale... bez czarnych spodni.
 — Wejwaro, co pan tu robisz? — wykrzyknął mistrz Kondelik.
 — Czekam, szanowny panie.
 — Na co?
 — Na spodnie...
 — Gdzieś pan je podział?
 — Pożyczyłem je na pięć minut koledze Hawrdzie.
 — Dokąd poszedł?
 — Do sali.
 Mistrz wybiegł.
 Do sali, do lokaja.
 — Niech tu przyjdzie pan Hawrda, jest wśród tańczących! Zaraz niech przyjdzie!
 Za minutę lokaj przyprowadził Hawrdę.
 — Czem mogę służyć? — spytał zdziwiony.
 — Chyba już dosyć długo pan się bawisz, chodź pan za mną! — zawołał mistrz i wlókł Hawrdę do pokoiku stróża.
 Po chwili zamiana była znów dokonana. Gdy Hawrda zdjął czarne spodnie Wejwary, a pod niemi ukazały się jasne w kratkę, rzekł mistrz z przekąsem:
 — Z pana jest ogromny elegant, panie Hawrdo, chodzisz na bal odrazu w dwóch parach spodni! Mogłeś przynajmniej te pozostawić Wejwarze!