Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/155

 — Mamusiu! — załkała Pepcia i położyła głowę na piersi matki.
 Wejwara był w tej chwili w przyległym saloniku.
 Pani Kondelikowa pochwyciła córkę obiema rękami za głowę i wycisnąwszy na jej czole gorący pocałunek, szeptała, opanowując własne wzruszenie:
 — Pepciu, Pepciu, miej rozum! Przecież nie jesteś dzieckiem! Pamiętaj o wszystkiem, com ci powiedziała...
 — Mnie jest tak smutno, że mnie wszyscy opuszczacie... — mówiła Pepcia, łkając.
 Pani Kondelikowa widziała, że teraz nadeszła ostateczna pora do odejścia. Współczuła z córką. Pocałowała ją raz jeszcze, wyrwała jej się z objęć i śpieszyła do przedpokoju po płaszcz. Ubrała się z pośpiechem, zawiązała sobie kapelusz, wzięła rękawiczki i zawołała:
 — Franciszku, chodź mi poświecić ze schodów! Świeca jest w kuchni na stole, proszę cię!
 Wejwara z radością śpieszył do kuchni.
 Gdy wyszedł, pocałowała pani Kondelikowa po raz ostatni i prawie namiętnie córkę, przeżegnała ją po trzykroć, jeszcze raz ją pocałowała i rzekła szeptem:
 — Już ani mrurnru, Pepciu! Miej rozum!
 I wyszła z pośpiechem do sieni.
 — Masz klucz od domu? — pytała Wejwary.
 — Mam, mamuniu.
 — Więc chodź, bo jeszcze powóz odjedzie, już i tak klnie chyba, że długo siedzę.