tego dzieła, dam wyraz czci naszéj dla Założyciela Towarzystwa naszego przez krótkie rozpamiętywanie żywota i dzieł jego. Myślę, że nie możemy lepiéj i właściwiéj uczcić pamięci jego, jak przez to, że się cofnimy myślą i sercem w czas krótkiego ale pięknego żywota jego, i przeniesiemy się tąż myślą i tém sercem w sferę ducha, który żywot jego zapełniał i żywotem tym kierował, a przechodzęc wspólnie tę krótką drogę żywota jego, odświeżymy sobie w pamięci tę stoiczną postać męża, Lekarza, Żołniarza i Obywatela w całem wyrazu tego znaczeniu. Odsłonią nam się w téj postaci piękne rysy ze wszystkich epok wieku i stósunków jego; znajdziemy tam i podziwiać będziemy równie rzewną czułość poczciwego syna względem matki, jak męski hart duszy w najtrudniejszych życia zadaniach; równie wzorową pilność ucznia, jak religijną skrupulatność człowieka obowiązku; równie walecznego żołnierza, jak odważnego w powołaniu lekarza; równie pobłażliwego względem innych, jak surowego względem siebie chrześcijanina. A czas jest, Panowie, abyśmy piękne te, a coraz bardziéj w pamięci naszéj zacierające się rysy, w wyrazistszy nieco ujęli obraz; bo oto zastęp współczesnych jego przyjaciół, świadków czynów i poufników myśli jego, przerzedza się i zmniejsza, a z ubytkiem tym słabnie i tradycya wzorowego jego żywota; młodsza zaś generacya, czcząc imię zdobiące Towarzystwo nasze i z miejsca tego corocznie z winną czcią wspominane, ledwie już wie, jakie były i na czem polegały męża tego zasługi. Pozostawiając zręczniejszemu pióru dokładny życiorys jego, skreślę w ogólnych zarysach postać tę, jak ona mi się przedstawia, i na podstawie dat, które mi się w bliskiem otoczeniu zebrać udało. Być może, i cieszę się tą nadzieją, że ci z współczesnych Dra Marcinkowskiego, którzy niejeden szczegół życia jego
