barw znaleźć miała średniowieczna moda rycerska swoje muzeum wieczyste w sztuce heraldycznej. Z metalów (Métaux, Metalle) widniały tedy w ówczesnym typie przednich rynsztunków wojennych, przedewszystkiem: złoto, srebro (i stal); z futer (pannes, fourrures, Pelzwerke), ozdobne gronostaje (l’hermine, Hermelin), łasice, a raczej pódbrzuszna skórka popielicy (Vair, Feh’ Wamme) (i — sobole, Zobel); z materyj kolorowych — tkaniny barwione na czerwono (gueules, Rot) minią, lub cynobrem; na niebiesko (azur Himmel blau), ultramaryną, lub kobaltem (Kobaltblau), na zielono (sinople, Lichtgrün) — grynszpanem lub farbą, zwaną Schweinfurtergrün; na czarno (sable, Schwarz) — farbą koloru sadzy, lub popiołu z latorośli winnych, (a wreszcie — na purpurowo: pourpre, Purpur). Z barw naturalnych: ludzkich, zwierzęcych, roślinnych i mineralnych widniały w szeregu owych przednich wzorów — wszystkie te, w jakie sama przyroda przyoblekała twory swoje, stające się
