Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/380

—   372   —

 — Mówiłeś mi, że byli u was biali podróżnicy i że starsi ludzie ich pamiętają?
 — Tak, i Kali słyszał, że mieli na głowach dużo perkalu.
 — Ach! — pomyślał Staś — więc to nie byli Europejczycy, tylko Arabowie, których Murzyni z powodu ich jaśniejszej cery i białych ubrań poczytali za białych…
 Ponieważ jednak Kali ich nie pamiętał i nie mógł dać o nich żadnych ściślejszych objaśnień, więc Staś zadał mu inne pytanie:
 — Czy Wa-hima nie zabili żadnego z tych biało ubranych ludzi?
 — Nie. Wa-hima, ani Samburu nie mogą tego zrobić.
 — Dlaczego?
 — Bo oni mówili, że gdyby krew ich wsiąknąć w ziemię, deszcz przestaćby padać.
 — Rad jestem, że tak wierzą — pomyślał znów Staś.
 Poczem jeszcze zapytał:
 — Czy Wa-hima poszliby z nami aż do morza, gdybym obiecał im dużo perkalu, paciorków i strzelb?
 — Kali pójść i Wa-hima także, ale pan wielki zwojować pierwej Samburu, którzy siedzą z drugiej strony wody.
 — A kto siedzi za Samburu?
 — Za Samburu niema gór i jest dżungla, a w niej lwy.