Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/065

 — Pyszna pogoda, ale chłodno — ozwał się pan Rawlison. — Czy aby Nel wzięła ze sobą ciepłe ubranie?
 — Staś będzie o tem pamiętał i Dinah także.
 — Żałuję jednakże, że, zamiast sprowadzać ich tu, nie pojechaliśmy sami do Medinet.
 — Przypomnij sobie, że tak właśnie radziłem.
 — Wiem, — i gdyby nie to, że mamy stąd jechać dalej na południe, byłbym się na to zgodził. Wyliczyłem wszelako, że droga zajęłaby nam dużo czasu i że bylibyśmy krócej z dziećmi. Przyznam ci się zresztą, że to Chamis poddał mi myśl, żeby je tu sprowadzić. Oświadczył mi, że ogromnie do nich tęskni i że byłby szczęśliwy, gdybym go po oboje posłał. Nie dziwię się, że się do nich przywiązał…
 Dalszą rozmowę przerwały sygnały, oznajmiające zbliżanie się pociągu. Po chwili w ciemności ukazały się ogniste oczy lokomotywy, a jednocześnie dał się słyszeć zdyszany jej oddech i gwizdanie.
 Szereg oświeconych wagonów przesunął się wzdłuż peronu, zadrgał i stanął.
 — Nie widziałem ich w żadnem oknie — rzekł pan Rawlison.
 — Siedzą może głębiej i zapewne zaraz wyjdą.
 Podróżni zaczęli wysiadać, ale przeważnie Arabowie, gdyż El-Fachen, prócz pięknych gajów palmowych i akacyowych, nie ma nic ciekawego do widzenia. Dzieci nie przyjechały.
 — Chamis albo nie złapał pociągu w El-Wasta — ozwał się z odcieniem złego humoru pan Tarkowski —