Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/073

się w głąb lasku, na miejsce upatrzone już poprzedniego dnia przez Kresowskiego.
 Furmani, spoglądając na owe siedm paletotów, rysujących się czarno i dziwacznie na śniegu, poczęli na siebie mrugać:
 — Wiecie, co to będzie? — spytał jeden.
 — Albo mi to pierwszyzna — odpowiedział drugi.
 — Niech się świat poleruje, niech się kpy biją!
 Tamci w tym czasie, cłapiąc ciężkimi kaloszami i wyrzucając z nozdrzy słupy białej pary, szli ku drugiemu brzegowi lasku. Po drodze, pan Jamisz, trochę wbrew regułom obowiązującym w podobnych okolicznościach, zbliżył się do Połanieckiego i począł mówić:
 — Chciałem szczerze, by mój paukant przeprosił pana Maszkę, ale w takich warunkach niepodobna.
 — Ja proponowałem Maszce także, żeby złagodził to, co napisał — i nie chciał...
 — To i niema wyjścia. Wszystko to bardzo głupie, ale niema wyjścia!
 Połaniecki nie odpowiedział i szli w milczeniu. Pan Jamisz znów począł mówić:
 — Ale! Słyszałem, że Marynia Pławicka ma jakiś zapis?
 — Mały, ale ma.
 — A stary?
 — Zły, że cały majątek nie jemu zapisany.
 Pan Jamisz uderzył się rękawiczką po czole.
 — On ma trochę tu, ten Pławicki.
 Potem, obejrzawszy się naokół, rzekł:
 — Jakoś daleko idziemy.