Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/224

 A Litka złożyła ręce:
 — Mój panie Stachu, już tylko o jedno zapytam, tylko o jedno — nic więcej!
 On pochylił ku niej głowę.
 — No, pytaj, kocie. Byle o co mądrego.
 — Czy pan Stach bardzoby mnie żałował?
 — A, widzisz, jakaś niepoczciwa!
 — Mój panie Stachu!... powiedzieć!
 — Ja? co za niegodziwe dziecko! Lituś wie, że ją kocham... ogromnie kocham! Niech Bóg broni... Nikogo na świeciebym tak nie żałował... Będzieszże ty mi cicho nareszcie, ty mucho utrapiona! ty... najmilsze drogie stworzenie!...
 A dziewczynka zwróciła ku niemu rozjaśnione oczy:
 — Już będę cicho... Dobry pan Stach!
 I w chwili, gdy weszła pani Emilia, a on zabierał się do odejścia, spytała jeszcze:
 — Ale pan Stach nie gniewa się na mnie?
 — Nie, Lituś! — odrzekł Połaniecki.
 Wyszedłszy do przedpokoju, usłyszał lekkie stukanie we drzwi, pani Emilia bowiem kazała zdjąć dzwonki. Otworzył i spostrzegł Marynię, która zwykle przychodziła wieczorami. Przywitawszy się z nim, spytała:
 — Jak dziś Litka?
 — Jak zwykle.
 — Był doktor?
 — Był. Nic nowego nie znalazł. Pozwoli pani sobie pomódz?
 To powiedziawszy, chciał zdjąć z niej paletot, lecz ona odmówiła, nie chcąc przyjmować jego usług. Wów-