Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/214

 — Jeśli nie zostaniesz moją żoną, nie daruję ci tego, coś mi uczyniła; jeśli zostaniesz — nie przebaczę ci również.
 Tymczasem pan Pławicki wszedł do pokoju, w którym siedziała Marynia, i rzekł:
 — Odmówiłaś mu, bo inaczej byłby wstąpił do mnie, wychodząc.
 — Tak, papo.
 — Nie dałaś mu żadnej nadziei na przyszłość?
 — Nie, papo... Szanuję go, jak nikogo w świecie, ale nie dałam mu nadziei.
 — Co ci odpowiedział?
 — Wszystko, co mógł odpowiedzieć taki szlachetny człowiek.
 — Nowe nieszczęście — rzekł — i kto wie, czy nie pozbawiłaś mnie kawałka chleba na starość... Ale wiedziałem, że z tem nie będziesz się liczyła.
 — Nie mogłam, nie mogłam inaczej postąpić.
 — Nie chcę też cię zmuszać, a swoje zmartwienie idę ofiarować tam, gdzie każda łza starego będzie policzoną.
 I poszedł do Loursa patrzeć na grających w bilard. Byłby się zgodził na Maszkę, ale w gruncie rzeczy nie uważał go za partyę zbyt świetną i, sądząc, że Maryni może się trafić lepsza, nie martwił się zbytecznie tem, co się stało.
 Marynia zaś w pół godziny później wpadła do pani Emilii.
 — Jeden przynajmniej ciężar spadł mi z serca — rzekła na wstępie — odmówiłam dziś stanowczo panu Maszce.