a pan wojewoda uczyni to dla mnie, iż dalszej nad nią opieki nie odmówi.
Tu wyciągnęła mu rękę, którą on ze czcią największą ucałował; ona zaś rzekła jemu na pożegnanie:
— Czuwaj, panie kawalerze, czuwaj! I tem się nie ubezpieczaj, że kraj od nieprzyjaciela wolny.
Ostatnie słowa zastanowiły Kmicica, lecz nie miał czasu nad niemi rozmyślać, bo wkrótce ułapił go pan starosta.
— Cóż, mości rycerzu, — rzekł wesoło — największą ozdobę z Zamościa mi wywozisz?
— Ale z wolą pańską — odpowiedział Kmicic
— Pilnujże jej dobrze. Łakomy to specyał! Gotów ci ją kto odbić!
— A niech jeno popróbuje! O wa! Dałem parol kawalerski księżnej pani, a u mnie parol święta rzecz!
— No! na śmiech jeno mówię… Nie potrzebujesz się bać, ani ostrożności nadzwyczajnych przedsiębrać.
— A taki poproszę jw. pana o jakowąś kolaskę zamykaną i blachami opatrzoną.
— Dam ci i dwie!… Ale przecież zaraz nie jedziesz?
— Bogać. Pilno mi! I tak tu zadługo siedzę.
— To wypraw swoich Tatarów najprzód do Krasnegostawu. Ja ze swej strony pchnę gońca, ażeby tam obroki były dla nich gotowe, a tobie eskortę własną aż do Krasnegostawu dam. Nic cię tu spotkać złego nie może, bo to kraj mój… Dam ci dobrych pachołków z niemieckiej dragonii, ludzi śmiałych i dróg świado-
