Szwedom formować, w czem i pana Sapiehy jest ręka i pana kasztelana kijowskiego.
— To kasztelan kijowski także teraz w Lubelskiem?
— Tak jest, wasza kr. mość! Ale on dziś tu, jutro tam… Mam i ja do niego ciągnąć, ale gdzie go szukać, tego nie wiem.
— Głośno o nim będzie, — rzekł król — nie będziesz potrzebował o drogę pytać.
— Tak i ja myślę, miłościwy panie — odrzekł Woyniłłowicz.
Na podobnych rozmowach schodziła droga. Tymczasem niebo wypogodziło się zupełnie, tak, że błękitu nie plamiła żadna chmurka; śniegi lśniły się w promieniach słońca. Góry spiskie roztaczały się wspaniale i wesoło przed jadącymi i sama natura zdawała się do pana uśmiechać.
— Miła ojczyzno! — rzekł król — bodajem ci mógł spokój przywrócić, nim kości moje w twej ziemi spoczną!
Wjechali na wysokie wzgórze, z którego widok otwarty był i daleki, bo z drugiej strony obszerna stała u stóp jego nizina. Tam ujrzeli w dole i w wielkiem oddaleniu poruszające się jakieś mrowisko ludzkie.
— Wojska pana marszałka idą! — zawołał Woyniłłowicz.
— Jeżeli nie Szwedzi? — rzekł król.
— Nie, miłościwy panie! Szwedzi nie mogliby od Węgier z południa ciągnąć. Widzę już husarskie proporczyki.
Jakoż po chwili, z sinawej oddali wysunął się las włóczni, barwne proporce chwiały się jakby
