i w kwadrans później nie było już ani jednego żywego Szweda w parowie.
Potem krwawi górale poczęli się sypać ku orszakowi królewskiemu.
Nuncyusz ze zdumieniem patrzył na tych nieznanych sobie ludzi, rosłych, silnych, pokrytych częścią w skóry owcze, ubroczonych krwią i potrząsających dymiącemi jeszcze siekierkami.
Lecz oni na widok biskupów poodkrywali głowy. Wielu poklękało w śniegu.
Biskup krakowski podniósł załzawioną twarz ku niebu.
— Oto pomoc Boska, oto Opatrzność, która czuwa nad majestatem!
Następnie zwrócił się do górali i rzekł:
— Ludzie, coście za jedni?
— Tutejsi! — odpowiedziano z tłumu.
— Czy wiecie, komuście przyszli w pomoc?… Oto król i pan wasz, któregoście uratowali!
Na te słowa krzyk uczynił się w tłumie: „Król! król! Jezusie, Maryo, król!“ Wierni górale poczęli się cisnąć do pana i tłoczyć. Z płaczem opadli go zewsząd, z płaczem całowali jego nogi, strzemiona, nawet kopyta jego konia. Zapanowało takie uniesienie, taki krzyk i szlochanie, że aż biskupi z obawy o osobę królewską musieli zbytni zapał hamować.
Król zaś stał wśród wiernego ludu, jak pasterz wśród owiec i łzy wielkie, jasne jak perły, spływały mu po twarzy.
Poczem oblicze jego rozjaśniło się, jakby jakaś przemiana spełniła się nagle w jego duszy, jakby nowa wielka myśl, z nieba rodem, zaświeciła mu w gło-
