aż to zwróciło uwagę króla, tak, że i sam począł patrzeć badawczej na Kmicica.
Ten zaś zniecierpliwiony zwrócił się do Tyzenhauza i rzekł:
— Mój mości panie! Czemuto ja się waćpana nie wypytuję, gdzieś przebywał i coś robił?
— Wypytuj waść — odrzekł Tyzenhauz. — Ja nie mam nic do ukrywania.
— Ja też nie stoję przed sądem, a jeśli stanę kiedy, to nie waść będziesz moim sędzią. Zaniechaj mnie tedy, abym zaś cierpliwości nie stracił.
To rzekłszy, wyrzucił obuch tak szparko, że aż zmalał na wysokości, król oczy za nim podniósł i w tej chwili nie myślał już o niczem innem, jak tylko o tem, czy Babinicz uchwyci go w lot, czy nie uchwyci…
Babinicz spiął konia, skoczył i uchwycił.
Lecz tego samego wieczora Tyzenhauz rzekł do króla:
— Miłościwy panie, coraz mniej mi się ten szlachcic podoba!…
— A mnie coraz więcej! — rzekł, wydymając usta król.
— Słyszałem dziś, jak jeden z jego ludzi nazwał go pułkownikiem, a on tylko spojrzał groźnie i zaraz tamtego skonfundował. W tem coś jest!
— I mnie się czasem widzi, — rzekł król — że on nie chce wszystkiego gadać, ale to jego sprawa.
— Nie, miłościwy panie, — zawołał gwałtownie Tyzenhauz — to nie jego sprawa, to sprawa nasza i całej Rzeczypospolitej… Bo jeślito jaki przedawczyk, który zgubę waszej kr. mości, albo niewolę gotuje, to zginą razem z w. kr. mością wszyscy ci, którzy w tej
