gardła nadstawiać, łatwiej pieczętować woskiem, niż krwią!
Lecz pan Koryciński nie rozgniewał się wcale, tylko odrzekł:
— Nie zadaję ci kłamstwa, panie kawalerze, ale jeżeli prawda, coś mówił, to powinieneś mieć bok spalony?
— Pójdźże wasza wielmożność gdzie na stronę, to ci go pokażę! — huknął Kmicic.
— Nie potrzeba, — rzekł król — wierzym ci tak!
— Nie może być, miłościwy królu! — zakrzyknął pan Andrzej — sam tego chcę, jak o łaskę o to proszę, żeby mnie tu nikt, choćby nie wiem jak dostojny, kolorystą nie czynił! Źleby mi się nagrodziła męka, miłościwe państwo! Nie chcę nagrody, chcę, żeby mi wierzono, niechże niewierni Tomasze dotkną ran moich!
— U mnie masz wiarę! — rzekł król.
— Sama prawda była w jego słowach, — dodała Marya Ludwika — ja się na ludziach nie mylę.
Lecz Kmicic ręce złożył.
— Miłościwe państwo, pozwólcie! Niechże ktokolwiek idzie ze mną na stronę, bo ciężkoby mi tu było żyć w podejrzeniach.
— Ja pójdę, — rzekł pan Tyzenhauz, młody dworzanin królewski.
To rzekłszy, odprowadził Kmicica do drugiej komnaty, a po drodze mówił do niego:
— Nie dlatego idę, bym nie wierzył, bo wierzę, ale by z waszmością pogadać. My się gdzieś na Litwie widzieli… Nazwiska sobie nie mogę przypomnieć, bo być może, iżem waszmości wyrostkiem jeszcze widział i sam wtedy wyrostkiem byłem.
