— Oho! już w Szlązku. Już nas tu Szwedzi nie dostaną!
— To dobrze! — rzekł Kmicic, oprzytomniawszy zupełnie. — A gdzie nasz miłościwy król rezyduje?
— W Głogowej.
— Tam też pojedziemy panu do nóg się pokłonić, służby ofiarować. Ale słuchajno, stary!
— Słucham, wasza miłość!
Lecz Kmicic zamyślił się i nie odrazu mówić począł. Widocznie coś w głowie układał, wahał się, rozważał, nakoniec rzekł:
— Nie może być inaczej!
— Słucham, wasza miłość! — powtórzył Kiemlicz.
— Ni królowi, ni nikomu z dworskich nie pisnąć, ktom jest!… Zwę się Babinicz, a jedziem z Częstochowy. O kolubrynie i o Kuklinowskim możecie mówić… Ale nazwiska mego nie wspominać, żeby tam moich intencyj nawspak nie wzięto i za zdrajcę mnie nie poczytano, bom ja w zaślepieniu księciu wojewodzie wileńskiemu służył i jeszcze mu pomagał, o czem na dworze mogli słyszeć.
— Panie pułkowniku! Po tem, czego wasza miłość pod Częstochową dokonał…
— A kto da świadectwo, że to prawda, póki klasztor oblężony?
— Stanie się wedle rozkazu.
— Nadbieży czas, że prawda na wierzch wyjdzie, — rzekł jakby do siebie Kmicic — ale pierwiej musi się pan nasz miłościwy sam przekonać… On też da mi później świadectwo!
Na tem urwała się rozmowa. Tymczasem uczynił
