Starosta począł kiwać głową, wreszcie zwrócił się do Kmicica:
— Patrz — rzekł — i ty jeszcze myślisz, że znajdzie się ów, który duszy swej nie oszczędzi dla miłości prawdy?
Kmicic szarpać począł włosy w czuprynie.
— Desperacyą! desperacyą! — powtarzał w uniesieniu.
A pan Szczebrzycki mówił dalej:
— Prawią też, że te resztki wojska, które przy panu hetmanie Potockim się znajdują, już wypowiadają posłuszeństwo i do Szweda chcą iść. Hetman podobno zdrowia i życia między nimi nie pewien, musi uczynić, co zechcą.
— Rokosz sieją, a utrapienie i boleść odmierzą — rzekł starosta. — Kto chce pokutować za grzechy, temu czas!
Lecz Kmicic nie mógł już słuchać dłużej ani proroctw, ani nowin; chciał jaknajprędzej siąść na koń i na wietrze głowę ochłodzić. Zerwał się więc i począł żegnać starostę.
— A dokądto tak śpieszno? — zapytał go starzec.
— Do Częstochowy, bom też grzesznik!
— Tedy nie zatrzymuję, chociaż radbym ugościć, ale to sprawa pilniejsza, bo dzień sądu niedaleko.
Kmicic wyszedł, a za nim wyszła panna, chcąc w zastępstwie ojca honory odjeżdżającemu uczynić, bo starosta na nogi już szwankował.
— Ostawaj w dobrem zdrowiu, panienko, — rzekł Kmicic — nie wiesz, jakom ci życzliwy!
— Jeśliś mi waćpan życzliwy, — odrzekła na to panna — to uczyńże mi jednę przysługę. Waćpan je-
