Strona:Henryk Sienkiewicz-Potop (1888) t.1.djvu/150

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

a pewnie i życie, bo choćby prochy nie wysadziły skarbczyka, byłaby ze samego strachu umarła... Powinna być wdzięczna... Ale kto tam białogłowę wyrozumie... Patrzyła na mnie, jak na pacholika, nie wiem, czy z dumy jakowej, czy z konfuzyi...