Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/033

kochał, jak siostrę rodzoną. A wiedział i to, że Tatarzy, raz zacząwszy gonitwę, nie ustaną tak prędko.
 — Niechże nie ustają, a jej nie zgonią! — rzekł do siebie, ścisnąwszy zęby.
 — Koń mi się potknął! — zawołał po raz drugi Zagłoba.
 — Nic to! — powtórzył Wołodyjowski.
 Tymczasem wpadli do lasu. Objęła ich ciemność, ale też pojedynczy jeźdźcy tatarscy nie byli dalej za nimi, jak na kilkaset kroków.
 Wszelako mały rycerz wiedział już, jak ma postąpić.
 — Rzędzian! — krzyknął — skręcaj z panną w pierwszą drogę z gościńca.
 — Dobrze, mój jegomość! — odrzekł pachołek.
 Mały rycerz zwrócił się do Zagłoby:
 — Pistolety w garść!
 I jednocześnie, położywszy rękę na cuglach konia pana Zagłoby, począł jego bieg hamować.
 — Co robisz? — krzyknął szlachcic.
 — Nic to! wstrzymuj waść konia.
 Odległość między nimi a Rzędzianem, który umykał z Heleną, poczęła się zwiększać coraz bardziej. Nakoniec przybyli do miejsca, gdzie gościniec skręcał się dość nagle ku Zbarażowi, a wprost dalej szła wązka drożyna leśna, wpół przesłonięta gałęziami. Rzędzian wpadł na nią i po chwili oboje z Heleną znikli w gęstwinie i ciemności.
 Tymczasem Wołodyjowski wstrzymał konia swego i Zagłoby.
 — Na miłosierdzie Boskie! co czynisz? — ryczał szlachcic.