Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/025

 Zaledwie jednak przyniósł bukłaki z winem i żywność, gdy zatętniało przed sienią.
 Mały rycerz spojrzał przez okno.
 — Pan Zagłoba już wrócił — rzekł — widno koni nie znalazł.
 W tej chwili drzwi izby roztwarły się i ukazał się w nich Zagłoba blady, siny, spotniały, zadyszany.
 — W konie! — zakrzyknął.
 Pan Michał zbyt był doświadczonym żołnierzem, aby w takich razach na pytania czas tracić. Nie tracił go nawet na ratowanie bukłaka z winem (który wszelako pan Zagłoba porwał), ale chwycił co prędzej kniaziównę, wyprowadził ją na podwórze i posadził na kulbakę; rzucił ostatnie spojrzenie, czy popręgi dociągnięte, i powtórzył:
 — W konie!
 Kopyta zatętniały i wkrótce znikli w ciemnościach jeźdźcy i bachmaty, jak orszak mar.
 Lecieli długo bez wypoczynku, aż dopiero gdy blizko mila drogi dzieliła ich od Płoskirowa i przed wejściem księżyca pomroka stała się tak gruba, że wszelki pościg był niemożebny, pan Wołodyjowski zbliżył się do Zagłoby i spytał:
 — Co to było?
 — Czekaj... panie Michale, czekaj! Okrutniem się zdyszał, mało mi nóg nie odjęło — uf!
 — Ale co to było?
 — Dyabeł we własnej osobie, mówię ci, dyabeł, albo smok, któremu jedną głowę utniesz, druga odrasta.
 — Gadajże waść wyraźnie.
 — Bohuna na rynku widziałem.
 — Chyba waść masz delirium?