Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/123

 — Mówią, że umyślnie — a dlaczego — kto dojdzie! kto zgadnie!
 — Żeby ich groby przytłukły, żeby ich rody wyginęły, a jeno pamięć niesławna po nich została! — rzekł Zagłoba.
 — Amen! — rzekł Skrzetuski.
 — Amen! — rzekł Wołodyjowski.
 — Amen! — powtórzył pan Longinus.
 — Jeden jest człowiek, któren może ojczyznę jeszcze ratować, jeśli mu buławę i resztę sił Rzeczypospolitej oddadzą, jeden jest, bo o innym już ani wojsko, ani szlachta nie będzie chciała słyszeć.
 — Książę! — rzekł Skrzetuski.
 — Tak jest
 — Przy nim będziem stać, przy nim zginiemy. — Niech żyje Jeremi Wiśniowiecki! — wykrzyknął Zagłoba.
 — Niech żyje! — powtórzyło kilkadziesiąt niepewnych głosów; ale okrzyk zamarł zaraz, bo w chwili, gdy ziemia rozstępowała się pod nogami, a niebo zdawało się walić na głowy, nie był czas na okrzyki i wiwaty.
 Tymczasem poczęło świtać i w oddaleniu ukazały się mury Tarnopola.

---