Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/039

 — Desperacya! — rzecze Wołodyjowsk!.
 — Och, desperacya! — powtórzył pan Longinus.
 Zagłoba począł szarpać wąs i brodę, nakoniec wybuchnął:
 — A żeby ich parchy zjadły, cały ten ród arcypieski! żeby z ich bebechów poganie cięciwy pokręcili! Bóg stworzył wszystkie nacye, ale ich dyabeł, takich synów, sodomitów! Bodaj im wszystkie ich maciory zjałowiały!
 — Nie znałem ja tej słodkiej panny — mówił smutnie pan Wołodyjowski — ale wolałbym, żeby mnie samego nieszczęście pościgło.
 — Raz ja ją w życiu widziałem, ale gdy ją wspomnę, z żalu żyć hadko! — rzekł pan Longinus.
 — To wam — wołał pan Zagłoba — a cóż mnie, którym ją ojcowskim afektem umiłował i z toni takiej wyprowadził — cóż mnie?
 — A cóż panu Skrzetuskiemu? — pytał Wołodyjowski.
 I tak desperowali rycerze, a następnie pogrążyli się w milczeniu.
 Pierwszy ocknął się pan Zagłoba.
 — Zali już niema rady? — spytał.
 — Jeśli rady niema, to obowiązek jest pomścić — odpowiedział Wołodyjowski.
 — Oby Bóg dał prędzej walną bitwę! — westchnął pan Longinus. — Mówią o Tatarach, że już się przeprawili i w polach koszem zapadli.
 Na to pan Zagłoba:
 — Nie może być, abyśmy ją niebogę tak zostawili, niczego dla jej ratunku nie przedsiębiorąc. Dość ja już się po świecie starych kości natłukłem, lepiejby