Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/091

kobieta chce się z nim widzieć. Był to młody jeszcze ksiądz, z twarzą bladą, ale pogodną; czoło miał białe, wysokie i łagodny uśmiech na twarzy.
 — A czego to chcecie, moja kobieto? — spytał cichym, ale dźwięcznym głosem.
 Rzepowa podjęła go pod nogi i nuż mu opowiadać całą sprawę, i popłakiwać przytem, i całować go po ręku, aż wreszcie, podnosząc nań pokornie swoje czarne oczy, rzecze:
 — Oj! porady, dobrodzieju, porady przyszłam od was szukać.
 — I nie omyliliście się moja kobieto — odpowiedział łagodnie ksiądz Czyżyk. — Ale ja mam tylko jedną poradę. Oto ofiarujcie Bogu wszystkie swoje strapienia. Bóg doświadcza swoich wiernych: doświadcza ich nawet i srodze, jak Hioba, któremu psy własne lizały rany bolące, lub jako Azarjasza, na którego zesłał ślepotę. Ale Bóg wie, co robi, i wiernych swoich potrafi za to wynagrodzić. Nieszczęście, jakie przytrafiło się waszemu mężowi, uważajcie jako karę Bożą, za ciężki jego grzech pijaństwa, i dziękujcie Bogu, że, karząc go za życia, może odpuści mu po śmierci.
 Rzepowa popatrzyła na księdza swemi czarnemi oczyma, podjęła go pod nogi i odeszła cicho, nie rzekłszy ani słowa.
 Ale przez drogę czuła, jakby ją coś dusiło za gardło.
 Chciała płakać i nie mogła.