Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/037

 — Patrzcieno się! A niby ja to z koniusarzem nie piłem arbaty?
 — Wielka mi rzecz herbata! — odparł niedbale Zołzikiewicz. — A może jeszcze bez araku?
 — A nieprawda, bo z harakiem.
 — To niech będzie z arakiem, a ja dlatego raportu nie będę pisał.
 Wójt ozwał się gniewliwie:
 — Kiejś pan taki delikatny fizyk, to czemu było prosić się na pisarza?
 — A was się kto prosił. Ja tylko po znajomości z naczelnikiem...
 — Wielga znajomość, a jak tu przyjadzie, to pan ani pary z gęby...
 — Burak! Burak! ostrzegam, że wy jakoś nadto rozpuszczacie język. Mnie już wasze chłopy kością w gardle stoją, razem z waszem pisarstwem. Człowiek z edukacją tylko między wami ordynarnieje. Jak się rozgniewam, to rzucę pisarstwo i was do djabła.
 — Ba! i cóż pan będzie robił?
 — Co? Albo to mi krokwie gryźć bez pisarstwa? Człowiek z edukacją da sobie rady. Już wy się o człowieka z edukacją nie bójcie. Jeszcze wczoraj rewizor Stołbicki do mnie powiada: „Ej ty, Zołzikiewicz! z ciebie byłby czort nie podrewizor, bo ty wiesz, jak trawa rośnie“. Powiedzcie głupiemu. Mnie plunąć na wasze pisarstwo. Człowiek z edukacją...
 — O wa! to się jeszcze świat nie skończy.
 — Świat się nie skończy, ale wy będziecie kwacza w maźnicy maczać i kwaczem w księgach pisać. Będzie wam ciepło, aż przez aksamit drąg poczujecie.