Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/83

 — A nieprawda, bom ja to pierwszy pomyślał — ozwał się Łukasz.
 — Tyś pomyślał? Albo to potrafisz coś pomyśleć?
 — A właśnie myślę, żeś kiep, więc potrafię, ale mnie gęba boli.
 I poczynali się już kłócić. Ale tymczasem w oknie zaczerniał jeździec na koniu.
 — Ktoś przyjechał — rzekł ksiądz.
 Jacek poszedł zobaczyć kto i po chwili powrócił stropiony.
 — Pan Pągowski przysłał czeladnika, — rzekł — kazał powiedzieć, że czeka z obiadem.
 — Niech-że go sam zje — ozwał się Jan.
 — Co mu rzec? — zapytał Jacek, patrząc na księdza.
 — Najlepiej prawdę — odrzekł staruszek. — Ale to już lepiej ja sam powiem.
 I wyszedł do pachołka i rzekł:
 — Powiedz panu Pągowskiemu, że ani pan Cypryanowicz, ani panowie Bukojemscy nie przyjadą, bo wszyscy ranni w pojedynku, na który pana Taczewskiego wyzwali, ale nie zapomnij powiedzieć, że niebardzo ranni. Ruszaj.
 Czeladnik ruszył z kopyta, a ksiądz, wróciwszy, począł uspokajać Jacka, który okrutnie był poruszony. Nie bał się on z pięciu mężami potykać, ale bał się pana Pągowskiego, a jeszcze więcej, co powie i pomyśli panna Sienińska.
 Ksiądz zaś mówił:
 — Przecie by się i tak wydało, a niechże się jaknajprędzej dowiedzą, że nie twoja wina.
 — Waszmościowie zaświadczycie? — zapytał Jacek, zwracając się jeszcze raz do rannych.