Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/22

kojemscy nie dali się prosić, skutkiem czego świat wydawał się im coraz weselszy, a panna Sienińska coraz ładniejsza. Więc nie mogąc znaleźć odpowiednich słów na wyrażenie swego zachwytu, poczęli spoglądać na nią ze zdumieniem, sapać i trącać się łokciami.
 — Na koniec najstarszy, Jan, rzekł!
 — Nie dziwować się wilkom, że chciały kosteczek i mięsa waćpanny popróbować, boć nawet i dzika bestya wie, co prawdziwy specyał!...
 A trzej inni: Mateusz, Marek i Łukasz, nuż bić się dłońmi po udach:
 — Utrafił! w sedno utrafił!
 — Specyał! nic innego!
 — Marcepan!
 Słysząc to panna Sienińska złożyła ręce i udając przestrach, rzekła do młodego Cypryanowicza:
 — Ratuj-że waćpan, bo widzę, że ichmościowie dlatego jeno mnie od wilków ratowali, aby mnie sami zjedli.
 — Mościa panno — odpowiedział wesoło Cypryanowicz — pan Jan Bukojemski mówił: nie dziwować się wilkom! a ja rzeknę: nie dziwować się panom Bukojemskim.
 — To już zacznę chyba mówić: „Kto się w opiekę...“
 — Jeno nie żartuj z rzeczy świętych! — zawołała pani Winnicka.
 — Hej! gotowi ci kawalerowie i ciotuchnę razem ze mną zjeść. Nieprawda?
 Ale pytanie to pozostało przez chwilę bez odpowiedzi. Owszem, łatwo było z twarzy panów Bukojemskich wyczytać, że znacznie mniejszą mają do tego ochotę. Jednakże Łukasz, który miał dowcip od braci bystrzejszy, rzekł:
 — Niech Jan mówi; on starszy brat.