Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/168

mowy, mówiąc, że mu ledwie starczy czasu do wysłuchania grzechów ludzkich. Kazał mu tedy, by w powrotnej drodze z odpustu wyprawił niewiasty do Bełczączki a sam zatrzymał się u niego w Radomiu, gdzie „procul negotiis“ będzie mógł go swobodnie wysłuchać.
 Tak się też stało — i w dzień później zasiedli obaj przed gąsiorkiem zacnego węgrzyna i talerzem podprażonych migdałów, które ksiądz prałat rad przy winie spożywał.
 — Conticeo — rzekł — intentusque os teneo, mów waść!
 Pan Gedeon pociągnął z kielicha i spojrzał swemi żelaznemi oczyma jakby z pewną niechęcią na prałata — za to, że mu rozmowy odpowiednim wstępem nie ułatwia.
 — Hm! jakoś mi niesporo i widzę, że będzie trudniej, niżem myślał.
 — To ja waści pomogę. Czy nie o jednym ze Świętych chcesz waść mówić?
 — O Świętym?
 — Tak. O takim, który ma dwie głowy i cztery nogi.
 — Cóż to za święty? — zapytał ze zdumieniem pan Gedeon.
 — To zagadka. Zgadnij jegomość!
 — Mój księże prałacie, komu poważne rzeczy w głowie, ten na zagadki nie ma czasu.
 — Ba, pomyśl waść!...
 — Święty, co ma dwie głowy i cztery nogi?!...
 — A tak!
 — Dalibóg, nie wiem.
 — No! Święty stan małżeński. Zali tak nie jest?
 — Jak mi Bóg miły, prawda! Tak, tak, właśnie w tej materyi chcę mówić...