Strona:Henryk Sienkiewicz-Na jasnym brzegu.pdf/88

 I po chwili znaleźli się na wielkich schodach, prowadzących do strzelnicy.
 — Jak tu jasno, jak dobrze i jaka ja szczęśliwa — rzekła pani Elzenowa.
 Poczem, choć w pobliżu ich nie było nikogo, spytała szepcąc:
 — A pan?
 — Moje światło jest przy mnie! — odrzekł, przyciskając do piersi jej ramię.
 I poczęli schodzić. Dzień był istotnie jeszcze jaśniejszy, niż zwykle, powietrze złote i błękitne, morze w oddali wyglądało, jak granatowe.
 — Najprzód zatrzymajmy się tu — rzekła pani Elzenowa. Klatki można stąd widzieć doskonale.
 Jakoż pod ich stopami rozciągało się zielone, pokryte murawą półkole, zachodzące głęboko w morze. W półkolu ustawione były w łuk na ziemi klatki z gołębiami. Co chwila któraś z nich rozpadała się nagle, spłoszony ptak zrywał się do lotu, poczem rozlegał się