Strona:Henryk Sienkiewicz-Na jasnym brzegu.pdf/165

przyszło ono w dwa dni później i przybrało kształt jednej więcej depeszy, która, wsunięta przez otwór we drzwiach, przeznaczony na listy i gazety, spadła na ziemię w obecności obu kobiet.
 Panna Cervi, zabierając się właśnie do rozpuszczenia włosów, spostrzegła ją pierwsza — i podniósłszy, podała Swirskiemu.
 Ów otworzył ją niechętnie, spojrzał i na twarzy odbiło mu się pomieszanie.
 — Panie wybaczą — rzekł po chwili. — Odebrałem tego rodzaju wiadomość, że zaraz muszę jechać.
 — Czy przynajmniej nic złego? — spytała z niepokojem panna Cervi.
 — Nie, nie! Ale być może, że na popołudniowe posiedzenie nie będę mógł wrócić. W każdym razie dziś się to zakończy i jutro będę miał spokój.
 To rzekłszy, pożegnał je, nieco gorączkowo, ale aż nazbyt serdecznie i po