Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/60

określona chęć, jakieś niewyraźne żądanie i gorączkowy niepokój.
 — Skąd sił tyle? — powtórzyła jeszcze.
 — Z poczucia obowiązku, pani.
 — Ach! ja uwielbiam w panu tę siłę... ja jej zazdroszczę! Pan jednak musi pogardzać ludźmi?
 — Nigdy nie pogardzałem niemi.
 — Nie! nie! Pan musisz pogardzać niemi... pan ich nienawidzisz... mais (tu postać p. Lucy nachyliła się, a ręka jej spoczęła na ręku Wilka)... mais vous n’êtes pas mon ennemi? vous ne me méprisez pas?
 Wilkowi pociemniało w oczach; schylił głowę i sam nie wiedział, kiedy wpił się ustami w tę małą rączkę, spoczywającą na jego dłoni.
 W drugim pokoju dały się słyszeć kroki pani Chłodno.
 — I love, Thou lovest, He loves — zaczęła szybko odmieniać Lucy.
 — Lucy! przyjechali panowie Hoszyńscy — rzekła mama.
 — We love, You love, They love...
 — Mon Dieu! comme elle fait d’énormes progrès — ucieszyła się pani Chłodno.