Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/398

go patryotyzmu: podwody znajdowały się, jakby wychodziły z pod ziemi.
 Zbliżaliśmy się do La Mare głęboką nocą i w zupełnym porządku. Ja jechałem naprzód z mojemi konnemi żołnierzami o pół mili francuskiej od oddziału. Chciałem być pierwszy, a przytem musiałem się okrzyknąć hasłem z placówkami oddziału Mirzy.
 Od strony wioski nie dochodził najmniejszy szmer, ciemno było w niej zupełnie. Mirza zachowywał zawsze ostrożności większe jeszcze od La Rochenoira, i nie palił nigdy głęboką nocą ognisk.
 Byliśmy już niedaleko kościoła. Mój podoficer podjechał do mnie.
 — Panie poruczniku, — rzekł — placówki się pospały.
 — Nie może być — odpowiedziałem — za to śmierć.
 Księżyc świecił jasno. Jak okiem sięgnął, nie było widać szyldwachów.
 — Co to jest? — pomyślałem niespokojny.
 Przy bramie cmentarnej spodziewałem się jednak, że lada chwila usłyszę: