Strona:Henryk Sienkiewicz-Bez dogmatu (1906) t.1.djvu/095

sem nie zarzucasz mi w duszy, że jestem fantasta, że jestem dziwaczny człowiek?
 — Nie! dziwaczny? — nie! Czasem myślę, że jesteś dziwny człowiek, ale zaraz sobie powiadam, że tacy, jak ty, ludzie, muszą być dziwni.
 — Jeszcze jedno pytanie: kiedy po raz pierwszy przyszło ci do głowy, że ja jestem dziwny człowiek?
 Anielka zarumieniła się nagle. Śliczna była, gdy ten płomień tak jej zabierał policzki, czoło, szyję; po chwili odrzekła:
 — Nie... to tak trudno... Tego nie potrafię powiedzieć...
 — To przynajmniej, jeśli ja odgadnę, powiedz mi: «tak!» a ja ci powiem tylko jedno słowo.
 — Jakie? — spytała z widocznym niepokojem.
 — Karnet. Tak, czy nie?
 — Tak — odrzekła Anielka, spuszczając główkę.
 — Więc ci powiem, dlaczegom tam napisał to, com napisał: oto dlatego, żeby coś było między nami, żebyśmy mieli odrazu jakąś wspólną naszą tajemnicę, a powtóre...