Strona:Henryk Sienkiewicz-Bez dogmatu (1906) t.1.djvu/077

Płoszowem, jestto szlachcic z saletry i siarki, nie pozwalający sobie nikomu w kaszę dmuchać — więc kłótnie ich dochodzą do wielkiej zawziętości. Już przyszedłszy do sali jadalnej, poczynają na siebie rzucać złowrogie spojrzenia: pierwszą włócznię przy zupie ciska zwykle ciotka, zaczynając tak naprzykład rozmowę:
 — Nie pamiętam odkąd, proszę pana Chwastowskiego, żebym się mogła dowiedzieć czegoś o oziminach, a pan Chwastowski, jak naumyślnie, o wszystkiem mówi, tylko nie o tem.
 — Pani hrabino, z jesieni wschodziły dobrze, a teraz dwa łokcie śniegu leży — co ja mogę wiedzieć? Nie jestem Panem Bogiem.
 — Niech pan Chwastowski nie wzywa imienia Pana Boga nadaremno.
 — Ja Mu pod śnieg nie zaglądam, więc Go i nie obrażam.
 — To może ja obrażam?
 — A pewnie!
 — Pan Chwastowski jest nieznośny!
 — Oj, znośny, znośny, bo dużo znosi!
 W ten lub podobny sposób śruba idzie do góry. Rzadki obiad, żeby sobie przynajmniej nie przymówili kilkakrotnie. Ciotka milknie w końcu i je zapalczywie, jakby chciała swój gniew spę-