Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/85

„Joska“, pragnąc mu wyrwać papier. Ale młodzieniec, z siłą jakiejby się po nim nie można było nigdy spodziewać, odepchnął tak silnie starego, że ten upadł na ziemię przy drugiej ścianie.
 W tej chwili z błyskawiczną szybkością „Josek“ wydobył rewolwer i skierował go na powstającego z upadku starca.
 — Ani kroku dalej! — zawołał głosem spokojnym. — Na takich, jak pan, mam broń.
 Ale Apenszlak już się uspokoił. Ciężko dysząc siadł na krześle. Dopiero po chwili rzekł:
 — Pan masz ciężką rękę... Taki młody! Czego pan checz od Rabinersona? — dorzucił po chwili, zmieniając ton.
 — Żeby wytłumaczyć panu, panie Apenszlak, że powieść o kozie nie może mieć do nas dwóch zastosowania.
 Stary kręcił głową, cmokał ustami. W oczach jednak świecił mu się jakiś dziki i złowrogi ogień.
 — No, pan mnie przekonałeś — rzekł.
 — Bardzo mnie to cieszy. Tembardziej, że już czas. Lurje za chwilę przyjdzie.
 — Pan żądasz, żebym pana ukrył tak, żebyś pan mógł słyszeć naszą rozmowę.
 Odrzucił różne przedmioty, zakrywające ścianę.
 — Oto są drzwi — rzekł — za niemi będziesz pan wszystko słyszał.
 Josek miał już wyjść. Naraz zatrzymał się i spojrzał ostro w oczy staremu.
 — Muszę pana uprzedzić — dorzucił — że