Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/483

 — Czy nie można tego urządzić inaczej? — zapytał spokojnie pan Joachim.
 Pan Natan spoglądał długo w oczy Landsbergerowi.
 — Nie można... chyba...
 — Chyba?
 Pan Natan spuścił oczy i zaczął mówić prędko, zniżywszy głos:
 — Byłoby jedno... Gdyby Ejteles popełnił samobójstwo... rozumiesz?... samobójstwo. Jego kasjerowi i przyjacielowi mogło to przyjść do głowy. Dlaczego on nie miałby tego zrobić?
 Pan Joachim spoglądał na Lurjego wzrokiem, w którym malowało się przerażenie; w oczach pana Natana świecił ogień.
 — Mógłby się, naprzykład, otruć — mówił, zniżając głos do szeptu. — Zażywa tyle lekarstw... A wówczas...
 — Wówczas?
 — Byłoby wszystko najlepiej. Nie mielibyśmy do czynienia ze wspólnikiem, który okrada wspólnika, ale z bankructwem, połączonem z samobójstwem jednego wspólnika i ucieczką drugiego. Rozumiesz?
 Pan Natan roześmiał się krótkim, urywanym śmiechem.
 Towarzysz jego wstał, zbliżył się do niego i, położywszy mu rękę na ramieniu, rzekł:
 — Rozumiem. Rób co chcesz! Pamiętaj je-