Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/392

 — A w czem?
 — Róża...
 — Pańska córka?
 — Tak. Róża znikła.
 — Niepodobna! I kiedy? Jak?
 — Wczoraj wieczorem.
 — Pan sądzisz, żęto może mieć związek z naszemi interesami i wpływ na nie?
 — Ja tak sądzę, ja jestem pewny. Pan potrzebujesz wiedzieć...
 „Josek“ zaczynał być niecierpliwy.
 — Mówże pan, do licha, wszystko.
 Apenszlak odetchnął ciężko. Zatrzymał się, przeciągnął ręką po czole, wreszcie napił się herbaty.
 — Pan potrzebujesz wiedzieć, że jak miała przyjść rewizja, to ja bardzo byłem niespokojny i zaambarasowany o jeden pugilares, co mam w nim bardzo ważne papiery...
 — Więc?...
 — Chciałem go oddać Rózi. Przy niej nie szukaliby; nie mogliby podejrzewać.
 — I oddałeś pan?
 — Nie. Jej nie było. Ale ja pugilares z papierami włożyłem w jej łóżko.
 — Co dalej?
 — Potem, jak się rewizja skończyła, ja byłem trochę słaby. Pan potrzebujesz wiedzieć, co ja jestem chory na serce. Ja się położyłem do łóżka, wziąłem lekarstwo.