Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/298

 Robak czekał na odpowiedź, patrząc w oczy spólnikowi. Ale Onufry nie śpieszył się z odpowiedzią. Rysy jego twarzy wyprostowały się. W oczach zapalił mu się jakiś przelotny ognik.
 — A... — powtórzył jeszcze raz.
 — Prędzej, stary... — naglił go Robak.
 — Czekaj — odrzekł Onufry.
 Upłynęła krótka chwila milczenia.
 — Mam... — rzekł nagle były komornik, uderzając ręką po stole.
 — Co?
 — Polecenie dla ciebie...
 Twarz jego świeciła teraz złośliwością i uradowaniem. Uśmiechał się szeroko. Robak spoglądał nań zdziwiony.
 — Słuchaj, stary, co za szelmostwo znów wymyśliłeś?
 — O, nic wielkiego... Ale przyznasz, trzeba ratować sytuację...
 — Słusznie.
 — Ty ją zepsułeś, i ty uratujesz...
 — Ja?
 — Tak... Oddasz wizytę twemu „Sępowi“.
 — Nie rozumiem...
 — Wizytę, która mu zresztą nie potrzebujesz zapowiadać...
 Pan Onufry pochylił się ku Robakowi i przez dłuższą chwilkę szeptał mu coś do ucha. Twarz Robaka z kolei rozjaśniała się uśmiechem.