Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/265

 — Co ci jest? — pytał.
 — Znikła... — zdołał odpowiedzieć z wysiłkiem Ludek.
 — Kto?
 — Ona...
 „Julek“ jeszcze nie rozumiał.
 — Kto... ona?..
 — Jadzia...
 Z kolei wiadomość ta sprawiła przygniatające wrażenie na adwokata.
 — Jak... kiedy... co? Mów... opowiadaj.
 Solski upadł na krzesło, ciężko oddychając.
 — Biegłem do ciebie jak warjat... — wyszeptał.
 — Chcesz szklankę wody?
 — Daj...
 Po krótkiej chwilce odpoczynku Ludek Solski zaczął opowiadanie. Było ono krótkie i proste.
 Poprzedniego dnia, stosownie do umowy z Jadzią, nie był u niej wcale, a natomiast przez cały dzień biegał za interesami w celu przyśpieszenia ślubu. Dziś po południu miał dopiero odwiedzić narzeczoną. Gdy oto przed godziną przybiegła doń Władka z przyniesioną jej przez starą Jóźwikowę wiadomością o napół tajemniczem zniknięciu Jadzi jeszcze onegdajszego wieczoru. Maglarka z początku nie niepokoiła się zbytecznie niespodziewanem odejściem swej sublokatorki, gdy jednak Jadzia nie powracała ani na drugi ani na trzeci dzień, uważała za właściwe dać o tem znać Władce. W ten sposób wiadomość doszła do Solskiego. Pojechać w tejże chwili na