Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/374

— 370 —

woż zbyt silna. Wyrywał się z rąk Homiczowi, mocował się z nim prawie. Przytem zamieniali ze sobą krótkie, urywane zdania.
 — Na Boga, co robisz?
 — To żmija... zmiażdżę ją.
 — Zaklinam cię na wszystko, co najświętsze.... Powstrzymaj się!
 — Strzelał do mnie....
 — Ależ on bezbronny, to zbrodnia!
 — Och, ileż on zbrodni popełnił....
 Połubajtys szarpał się w objęciach Homicza, jak szalony... Twarz mu krwią zaszła. Trudno go było utrzymać.
 Homicz rzekł wreszcie głosem pełnym powagi i smutku:
 — Janie! Zaklinam cię na twoją żonę, na dziecko twoje, które lada dzień przyjdzie na świat....
 To zaklęcie poskutkowało w jednej sekundzie.
 Litwin zbladł, jak płótno.... oczach pokazały się mu łzy. Z dłoni wypadło mu ciężkie żelazo i zabrzękło o metalową podłogę.
 Chciał się rzucić na szyję Homiczowi; ale ten rzekł mu krótko:
 — Nie czas na czułości.... Chodź, bracie.
 Połubajtys szedł za nim posłuszny.