Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/32

— 28 —

 — Ale.... ale.... — rzekła nagle zwracając się do pani Biechońskiej.
 — Co, dziecko moje? — pytała staruszka.
 — Mówiła ciocia o liście jakimś, który przed laty, gdym była mała, przyszedł zdaleka do mojej matki.... o tym liście fatalnym — zatrzymała się przez sekundę, a głos jej łzami nabrzmiał i jak gdyby się przerwał — który.. który.... ciosem ostatnim.... był dla mojej mateńki ukochanej.... ciosem tak ciężkim... jak ten oto list dla mnie — wskazała na pismo barona Felsensteina, leżące na stole — Co się z tym listem stało?! Zniszczony, czy istnieje?
 Ciocia Biechońska aż skoczyła z krzesła na równe nogi.
 — Boże mój, Boże! Jakaż ja głupia... — wołała.
 Jadwiga spoglądała na nią zdziwiona.
 — Tak.... głupia.... stara.... nierozgarnięta.... List istnieje!
 — Gdzie?
 — Tu.... tu gdzieś.... w papierach nieboszczyka Stasia — staruszka znów się zachłysnęła łzami — Tak jest.... I dla tego jestem niepoprawnie głupią.... z bólu czy ze starości.... że ten list powinnabym ci oddać już dawno.
 — Jakto?
 — A tak.... — zaczęła ciotka, a łzy znów jej na oczy nabiegły — Gdy twoja mateczka,