Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/119

— 115 —

ten szatan.... ten potrójny morderca.... Potwór!....
 Głos mu się przerwał.
 W rysach twarzy widać było niesłychaną trwogę.... Chwiał się na nogach, aż homicz podtrzymał go silnem ramieniem, ażeby nie upadł.
 Morski znów się porwał z miejsca. Wskazywał palcem w lustro — i trząsł się cały.
 — Idzie.... idzie.... Ratunku!
 Bił rękoma powietrze, jakby odpychając jakieś straszne widmo.
 Naraz jego ręka lewa, w której trzymał niedopitą butelkę z szampanem, naprężyła się. Butelka wyleciała w powietrze i uderzyła z brzękiem w szybę lustrzaną.
 Lustro pękło w samym środku.
 Morski padł teraz na ręce Homicza i Gryzińskiego — nieprzytomny. Kelnerzy zgłupieli. Z „barroom’u” przybył właściciel saloonu. Chciał posyłać po policyę, ale Gryziński go uspokoił.
 — Policyi nie potrzeba — rzekł — doktora tylko przyprowadźcie — i dajcie mu spokojny pokoik. Będzie all right. „Gentleman” ma trochę burzliwą „spree“, ale to nic: ma pieniądze — i za wszystko zapłaci.
 To poskutkowało.
 Gospodarz saloonu oświadczył, że „gentlemani” można przenieść do sąsiedniego gabinetu. Tak też uczyniono....