Strona:Helena Mniszek - Verte T.1.djvu/164

 Elża zbladła, jakby biały woal rzucił jej kto na twarz. Panna Izabella usiadła na pustym krześle obok i Gorską pociągnęła na jej miejce. Udając, że nie widzi wrażenia Elży, rzekła swobodnie:
 — Powtarzam, że bardzo się cieszę z naszego spotkania, co prawda czasy zmieniły się, są straszne, a będą zapewne jeszcze okropniejsze. Przed rokiem na Rivierze było jasno, miło, spokojnie.
 Elża milczała. W uszach jej szumiało, biły jakieś dzwony wciąż jedną melodją słów:
 — List od Artura, list Artura.
 Otrząsnąwszy się z pierwszego tumanu wewnętrznej burzy, zapanowała nad sobą i spytała uprzejmie:
 — Czy dawno otrzymała pani ten list do mnie?...
 — Przed paru tygodniami, ale list szedł około czterech miesięcy, bo wszakże nie pocztą, tylko przez okazję, że zaś jest zastrzeżenie, by oddać go w ręce pani, bałam się przeto wysyłać go na Wołyń w dzisiejszem zamieszaniu. Mógł łatwo zginąć.. Przyślę go pani dziś jeszcze. Odpowiedź proszę oddać na moje ręce.
 Po krótkiej rozmowie o czasach obecnych, panna Izabella rzuciła pytanie:
 — Czy pani cały ubiegły rok spędziła na Wołyniu?...
 — Tak, u moich stryjecznych dziadków, Burbów.
 — Niesłychanie żałowaliśmy, że pani tak prędko opuściła Rivierę. Nasza paczka była rozbita.
 — Wszakże tylko ja ubyłam.
 — No, nie, bo i sir Dovencourt już nie wrócił; odprowadziwszy panią do Wiednia, pojechał prosto na Tryjest, a stamtąd yachtem swoim do Afryki na polowania. Wiem, że zabił wtedy parę tygrysów i olbrzymiego lwa. Z wnętrza czarnego lądu zawrócił do Anglji.
 — Do Anglji? — spytała Elża zamyślona.
 — Czy pani o tem nie wiedziała?
 — Nie.
 — Nie pisał stamtąd do pani?...
 Elża zrozumiała, że jest badaną. Odrzekła sucho, by ukryć wielką przykrość.
 — Nie, pani, korespondencja moja z sir Dovencourt-Howe trwała bardzo krótko.
 — Ach tak.
 Panna Izabella zamilkła, tylko w jej oczach łyskały jaskrawe płomyki ciekawości. Jeszcze chwila rozmowy. Przed nowym programem Elża podała jej swój adres. Panna Izabella rzekła do niej z uśmiechem:
 — Gdyby pani miała kiedy dobrą chwilę, by ją ofiarować mnie, kompance lepszych czasów, bardzo byłabym rada i szczęśliwa.
 Wymieniła ulicę i numer.
 Elża serdecznie uścisnęła jej rękę, rozbrojona.
 — Dziękuję! — odrzekła szczerze.
 Rozstały się.