Strona:Helena Mniszek - Sfinks.djvu/269

 Wieczorem poszedł do Mgławicza. Na szczęście zastał go w domu. Przedstawił mu się, jako kolega pana Jacka i zaraz na wstępie zapytał, co się mogło stać ze Sybirakiem.
 Mgławicz był zaskoczony, patrzał na Jerzejskiego ze zdumieniem.
 — Więc i pan jest byłym zesłańcem.
 — Nie, jestem jego kolegą z uniwersytetu i przyjacielem.
 Opowiedział Mgławiczowi o swoim niepokoju, nie ukrył nawet halucynacji w olszynach, łączył ją niejako z bezpośrednio potem otrzymanym listem z Kairu.
 — Więc i do pana pisała pani Strzemska? Czy ma pan jej list?
 — Owszem, proszę.
 Mgławicz czytał list, blednąc z wrażenia.
 — Nadzwyczajne, nadzwyczajne... Te same wizje, które ja... Telepatja zdumiewająca.
 Oddając list Ezopowi, rzekł drżącym lekko głosem:
 — Gdyby pan tu był przedwczoraj, o tej samej godzinie zastałby u mnie kolegę. Pan Jacek był naprawdę i obiecywał przyjść na drugi dzień, czyli miał być wczoraj... Ale nie przyszedł... Nie wiem gdzie mieszka... Jutro będę wiedział napewno. Zawiadomię pana.
 Ezop był pod przykrem wrażeniem. Wychodząc spotkał się w przedpokoju z jakimś studentem, spojrzeli na siebie, ale go minął.
 Student zaś wszedł szybko do gabinetu i zwrócił się do Mgławicza obcesowo:
 — Jestem Młot-Staliński, członek Stowarzyszenia Twórców przyszłej Polski. Przychodzę do pana z zapytaniem o jego eks-sekretarza. Wiem, że był tu u pana przedwczoraj... Dlaczego nie wrócił zupełnie?..