Strona:Helena Mniszek - Panicz.djvu/141

 Zamilkli ze zgrozy. Aż w tem Irena zawołała głosem nabrzmiałym rozczarowaniem.
 — To Maryś! Kłania się nam pejczem.
 — Ach! Rozwiała pani taki urok!
 — Cóż zrobić! I ja żałuję, ale jednak to naprawdę Maryś.
 — Skądże znowu on tu?
 — Skądkolwiek, ale niech będzie błogosławiony, wolę, że to skandynawskie straszydło nie istnieje, — wołała Ziula ucieszona.
 Młody Turski podjechał w szalonym pędzie i osadził konia na miejscu. Nastąpiły powitania i opowiadania, za kogo został poczytanym w słonecznym pożarze.
 Maryś rzekł.
 — Ha! Może to dla mnie zła wróżba. Zapewne wyjadę z Turowa nie dobrowolnie.
 — Dokąd?
 — Skąd ten projekt?
 — To wcale nie projekt, to tylko rozporządzenie władzy. Odmówiłem zapłacenia 500 rubli kary za swą ułańską banderję, więc nolens volens mam „bumagę“ z powiatu.
 — Oj-joj! To i mnie to samo czeka? — zakrzyknął Ryszard.
 — Marysiu, czy to już napewno! Boże mój, co ojciec na to powie?!
 — Moja droga, to trudno! Ja za taką rzecz płacić nie będę, bo to wstyd.
 — A ojciec?
 — Ojca pewno nie zaczepią, bo ma różne stosunki i ma mir wśród owych sfer. Ja jestem uznany za niespokojnego ducha.
 — A Korzycki, a Perzyński, Tulicka, czy także wolni od kary?
 — Tulicka przecie — senatorska córka, za jakieś tam zasługi ojca, który ma pomnik na... wiadomym placu, jest bardzo uważana. Perzyński urządził świetne śniadanie dla wpływowej figury i także wolny, a Korzycki....
 Łuna oblała twarz Turskiego.
 — ...Korzycki... zapłacił karę, — rzekł przyciszonym głosem.
 — To było oczekiwane. Ale czemuż pana nie zaczepiają? — spytała Ira Denhoffa.
 — Może ja także grzecznie się sprawiam? Czy ja wiem czemu?
 — To pana nie minie.
 — Gwałtu! Jadę jutro do Olchowa. Niech mnie szukają.
 — Tu i Dulcynea nie pomoże. Wroński zapłaci, jeśli pana nie będzie.
 — Wroński? A no to zobaczymy!