Strona:Helena Mniszek - Magnesy serc.djvu/58

 — Przyszedłem panią pożegnać.
 — Jakto, pan wyjeżdża?!
 — Tak pani. Muszę. Pozwoliłem sobie na parę dni takiego zbytku, wracając ze studjów w Szwajcarji jak to już opowiedziałem wczoraj. Zboczyłem dużo na południe, by zobaczyć Wenecję. Miałem szczęście, spotkałem panią. Trzeba wracać do pracy, do domu.
 Otworzyła oczy szeroko, zdumiona.
 — Pan ma dom rodzinny?
 — Tak, dom swój w Zagórzanach, matkę i brata, który jest w szkole.
 — Ach, więc po dawnemu!... Myślałam, że pan już żonaty.
 — Nie pani.
 Jej zrobiło się jakoś lżej. Doznała wrażenia, że ktoś bliski został przy niej, że nie jest samą. Patrzyła na niego. Był lekko zmieszany i miał spuszczone oczy.
 — Więc pan dziś... odjeżdża? — Chciała powiedzieć — opuszcza mnie — lecz się wstrzymała.
 — Za parę godzin. A pani?
 — Ja?... — zawahała się. Odczuł, że zadrżała.
 Ale wnet odrzekła, udając swobodny ton głosu.
 — Mówiłam panu, dokąd jadę.
 — I pani nie zmieni projektu i pani sądzi, że jej sił starczy.
 — Nie miałabym ich tylko na powrót do pustego domu, do domu nad którego dachem rozwiał się dym...
 Porwał jej ręce w uścisk serdeczny.
 — Droga pani, koleżanko, niech pani nie przyczynia się sama do zupełnego wygaśnięcia domowego ogniska. Niech pani wróci, niech pani to — ciepło domu swego zachowa, niech je pani pielęgnuje pieczołowicie z wiarą, że mąż zatęskni sam do ciepła waszego domu i wróci, pomimo wszystko wróci i będzie pani wdzięczny za zachowanie tego ognia. A może po-